η Ιταλική σημαία με τα χρώματά της όπου το πράσινο συμβολίζει όλη την Ιταλική φύση που είναι πράσινη, το άσπρο την πουκαμίσα των αγροτών και το κόκκινο το αίμα της επανάστασης. Η Ιταλία μοιάζει σαν μια μπότα.

Κάποιες χαρακτηριστικές πόλεις, εξηγώντας ότι οι πιο πλούσιες βρίσκονται στο Βορά και οι πιο φτωχές στο Νότο. Έτσι μάθαμε ότι η Mantova είναι γνωστή για την νοστιμιά της. Εκεί προσφέρουν στις πλατείες κατά τη διάρκεια των Αποκρεών ρύζι με λουκάνικο και σάλτσα και προσφέρεται σ' όλο τον κόσμο.

Το Torino που είναι ονομαστό για τα κρασιά του. Γύρω στο 1800 το καλύτερο καρναβάλι και το πιο πλούσιο γινότανε εδώ. Ανοίγανε και προσφέρανε στο κόσμο 120 διαφορετικά είδη κρασιού. Φημισμένο κρασί ήταν το Barbera.

Η Bolognia είναι ονομαστή για τους πύργους της. Εδώ κάθε οικογένεια αντί να χτίζει σπίτι χτίζει ένα πύργο. Όσο πιο πολλά λεφτά έχουν τόσο πιο ψηλός είναι ο πύργος. 'Ονομαστές οικογένειες είναι του Garisenda και του Aginelli.

To Μιλάνο είναι φημισμένο για τη μόδα του.

Η Βενετία για το "μοντέρνο" καρναβάλι.

Είδαμε πολλές φωτογραφίες από ένα βιβλίο που παρουσίαζε την Ιταλική φύση, και βρήκαμε πολλές ομοιότητες με την ελληνική φύση. Έτσι ακούσαμε ότι στη νότιο Ιταλία ( Καλαβρία, Puglia και Σικελία) ένα αρκετό μεγάλο κομμάτι το λένε "Magna Grecia" δηλ. Μεγάλη Ελλάδα. Είδαμε φωτογραφίες από αρχαίους ναούς ( Taormina) που μοιάζουν με τον Παρθενώνα μας. Γι' αυτό και οι Ιταλοί λένε για τους Έλληνες " una faccia una razza".

Στη συνέχεια μιλήσαμε για το καρναβάλι το οποίο στην Ιταλία έχει σχέση με τη χαρά και το φαγητό. Η λέξη Carnavale βγαίνει από το carne le vale δηλαδή "βγάζω το κρέας από το τραπέζι". Υπήρχε το παλιό και το μοντέρνο. Παλιά ο λαός ήταν χωρισμένος σε πλούσιους και φτωχούς, έτσι το καρναβάλι ήταν ένας τρόπος να δείχνουν οι πλούσιοι πόσο πλούσιοι ήταν. Φτιάχνανε ωραία και ακριβά άρματα, φορούσανε λαμπερές φορεσιές (κυρίως στη Β. Ιταλία) και όταν παρελαύνανε στους δρόμους ρίχνανε γλυκά και φαγώσιμα από τ ' άρματα τους στους φτωχούς και από ζήλια αυτοί τους έριχναν αυγά και ότι άλλο έβρισκαν (Νάπολη). Αυτό ονομάστηκε "scerzo di carnavale". Σήμερα μπορούν όλοι να συμμετέχουν. Στις πλατείες βάζουν μεγάλα καζάνια (6 μέτρα) και βράζουν μακαρόνια σπιτικά (bigolata). Επίσης φτιάχνουν τηγανητές πίτες ( gnoccolata) με πολλά αλλαντικά, σαλάμια και προσούτο (στη Mantova).

Μάθαμε ακόμη ότι η λέξη " χαρτοπόλεμος " βγαίνει από την λέξη coufetto-confetti. Στα παλιά χρόνια δεν είχαν χαρτί για να φτιάξουν τον χαρτοπόλεμο και χρησιμοποιούσαν το "coriandoli" ένα φυτό από τον σπόρο του οποίου μαζί με αλεύρι και λίγο κιμωλία έφτιαχναν μικρές μπαλίτσες σαν κουφέτα και τις έριχναν μπροστά στις όμορφες κοπέλες.

τσουβαλοδρομίες (corsa col sacco)

τυφλόμυγα (moscacieca)

αγώνες με αναμμένα κεριά όπου τρέχανε προσπαθώντας ο ένας να σβήσει το κερί του άλλου χωρίς να σβηστεί το δικό του. Επειδή ήταν λίγο επικίνδυνο το απαγόρεψαν. Παιζόταν κυρίως στο Τορίνο και το έλεγαν mocolata.

pallone. Ποδόσφαιρο στη Φλωρεντία με πολύ βαριά μπάλα και με πολύ βία, γιατί παιζότανε ανάμεσα σε μεγάλες οικογένειες που τις χαρακτήριζε και ένα οικόσημο (contrada)

Albero de la cocania. Πάνω σ' ένα ψηλό στύλο πασαλειμμένο από λίπος ήταν στερεωμένη μια σημαία. Όποιος σκαρφάλωνε γρήγορα και έπαιρνε τη σημαία ήταν ο νικητής. ( παλιό παιχνίδι)

Στη Vrea παίζουνε πορτοκαλοπόλεμο. ΄΄Έχει συμβολικό χαρακτήρα. Στο Μεσαίωνα ένας ευγενής ( nobile) ήθελε να κλέβει τα κορίτσια τη πρώτη νύχτα του γάμου τους. Επειδή όμως μια κοπέλα ήταν πολύ σκληρή, πήρε ένα ξίφος και τον σκότωσε. Μετά έγινε πόλεμος ανάμεσα ευγενών και φτωχών. Τα δώρα στους νικητές είναι κάτι φαγώσιμο όπως δύο μπούτια προσούτο di Parma.

Όσο για τα Χριστούγεννα τα περισσότερα παιδιά παίρνουν τα δώρα τους στις 6 Ιανουαρίου όπου και γιορτάζουν τα Άγια Θεοφάνια . Κάποια άλλα παιδιά τα παίρνουν στις 24/12. Το παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο γλυκό είναι το « πανετόνε».

Παίξαμε το παιχνίδι "giro giro tondo" * το οποίο άρεσε πολύ και διασκεδάσανε.

Αφού γνωρίσαμε κάποιες χαρακτηριστικές μάσκες την Bauta, τον Arlecchino, την Pulcinela και το Dottoro κάναμε μια παρέλαση και φωτογραφηθήκαμε μαζί τους.

Παρατηρήσαμε τα χρώματα του Αρλεκίνου και είδαμε ότι είναι πολύχρωμος. Μάθαμε ότι ήταν ένας υπηρέτης φτωχός και λίγο τρελός που γεννήθηκε στη Bergamo. Έβαζε παντού μπαλώματα γιατί δεν είχε λεφτά ν' αγοράσει καινούργια. Κατά μια άλλη άποψη επειδή ήταν με όλα τα πολιτικά κόμματα είχε πάνω του όλα τα χρώματα.

Μετά ζωγραφίσαμε τον Αρλεκίνο, δίνοντας προσοχή στα χρώματα του.

Κατασκευάσαμε δικές μας Βενετσιάνικες μάσκες με γυψόγαζα, αλλά τις τελειώσαμε κάποια άλλη μέρα.

Δοκιμάσαμε το marcapane φτιαγμένο από ζάχαρη, αμύγδαλα κι αλεύρι και παίξαμε με την συνταγή του.

Ακούσαμε Vivaldi και E. Ramazotti.

Και τέλος ακούσαμε ένα παραμύθι που λέγεται σαν μύθος για την προέλευση της πίτσας: Κάποτε η οικογένεια των Reborbonne κάλεσε για δείπνο τον βασιλιά της Γαλλίας Borbonne. Την ίδια εποχή είχαν αιχμάλωτο έναν μάγειρα τον οποίο θα τον απελευθερώνανε μόνο αν μαγείρευε κάτι που ν' άρεσε στο βασιλιά και μέσα σε τρία λεπτά. Συμφώνησε ο μάγειρας και έφτιαξε μία πίτα με τυρί και ντομάτα και το ονόμασε pazzo δηλαδή "τρελό", από δω βγήκε και η λέξη "πίτσα"…